De deur uit

Natuurlijk weet je dat ze je huis een keer gaan verlaten, natuurlijk weet je dat je ze niet allemaal kunt vasthouden. Toch heb je een band opgebouwd die het aardse soms overstijgt. Je kent de kleur van het gelaat en zelfs de kleurenmix van de ogen. Je hebt er heel diep in gekeken en geluk gevoelt of verdriet. Iedere lijn die je volgde kwam je dichterbij. Ieder mogelijk moment was je samen, daar maakte je zelfs tijd voor vrij.

Als dat los komt van elkaar, dan voel je dat. Bij de aflevering voel ik altijd de drang om over te brengen hoeveel ik van zijn vader ben gaan houden, maar hoe heet ie eigenlijk? Of dat ik eigenlijk geen afscheid wil nemen van haar hondje, omdat ik hem zo diep in de ogen heb gekeken. Het voelt soms harteloos om zomaar het kind..eeh ..schilderij in andere handen over te geven. Zonder afscheidswoord of knuffel. 'Nou, daar ga je..' 'Veel plezier' 'Heb het goed!'

Er zijn geen tranen of diep dal, maar wel een stukje leegte. Je denkt: 'He, daar stond ie net nog' of 'Wat zal ik nu eens gaan doen?'

Of te wel het empty nest syndroom.

En toch, je moet door, dus de ezel wordt weer snel gevuld. Een volgend leeg doek staat op me te wachten tot ik me weer verdiep in de kleurenmix van een volgend persoon of dier die zich laat portretteren. Ik bouw die band net zo makkelijk op met de volgende. Zo makkelijk! Als ik het zo schrijf eigenlijk een moeder van niks! ; )