De kus van herkenning

De -man van de buurvrouw van mijn vriendin was overleden....zo da's ver gezocht. Nou ja, hij was overleden en de buurvrouw miste hem enorm. Ik had de 4 portretten van haar eigen man al gemaakt, dus bewijzen hoefde ik me niet meer voor mijn vriendin. Ik zou ook het schilderij van -de man...van de buurvrouw...van mijn vriendin- gaan maken, dat stond vast.

Ik had tijdens het schilderen van portretten van overledenen gemerkt dat ik iets van een connectie voel met hen. Meestal in de vorm van een emotie. Ik heb wel eens moeten huilen voor een onbekend overleden model. Ook of het schilderij snel af is of juist moeizaam gaat, voelt als een teken. Voor mij is het daarom extra bijzonder om te werken met deze rustige modellen.

Het schilderij voor -de man van de...- laten we hem Frank noemen was klaar en ik ging samen met mijn vriendin naar haar, de voor mij onbekende, buurvrouw met Frank op doek in mijn armen.

Buurvrouw ging even zitten om de komende emotie op te vangen. Ik gaf haar het schilderij ingepakt in cadeaupapier. Omdat ik het model niet ken tijdens het schilderen, is het maken van zo'n schilderij een ware kennismaking. Iedere rimpel, elke kleur in het oog en de grootte van de neusgaten is mij bekend daarna. Dat is slechts van een foto, ik heb de persoon niet gekend en de buurvrouw natuurlijk wel. Het uitpakken van het schilderij is daarom spannend voor zowel haar als voor mij;

Gaat ze hem herkennen? Gaat ze het mooi vinden? Gaat ze huilen...of juist lachen... alles gaat die paar seconde door me heen.

De mooiste beloning kwam met de kus van herkenning die zij gaf op het geschilderde portret van haar geliefde.

De man-van de buurvrouw -van mijn vriendin